امیرالمؤمنین علی (ع)

و قال علی علیه السلام فی سحرة الیوم الذی ضرب فیه

مَلَكَتْنِي عَيْنِي وَ أَنَا جَالِسٌ فَسَنَحَ لِي رَسُولُ اَللَّهِ ص فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اَللَّهِ مَا ذَا لَقِيتُ مِنْ أُمَّتِكَ مِنَ اَلْأَوَدِ وَ اَللَّدَدِ فَقَالَ اُدْعُ عَلَيْهِمْ فَقُلْتُ أَبْدَلَنِي اَللَّهُ بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدَلَهُمْ بِي شَرّاً لَهُمْ مِنِّي

قال الشريف يعني بالأود الاعوجاج و باللدد الخصام و هذا من أفصح الكلام

خطبه ای است از امام علی علیه السلام در سحرگاه روزی که ضربت شهادت بر تارک مبارکش زده شد: فرموده است:

نشسته بودم که چشمم اختیار از دستم ربود و در رؤیا فرو رفتم. رسول خدا بر من ظاهر گشت و عرض کردم: ای پیامبر خدا،از امت تو چه کجی ها و خصومت و لجاجت ها دیده ام.پیامبر فرمود:بر آنان نفرین کن.گفتم : خداوندا،بهتر از آنان را به جای آنان به من عنایت فرما و برای آنان به جای من شرّی را جانشین بساز.

شریف وضی گفته است :مقصود امیرالمؤمنین علیه السلام از «اود»کجی و از «لد» خصومت است.واین از فصیح ترین سخنان است.

خطبه 70 نهج البلاغه