امیرالمؤمنین علی (ع)

1.  براى به ثمر رساندن شخصيّت آدمى، هيچ راهى جز كوشش و تكاپو وجود ندارد.

2. كار عبارت است از:

باز شدن بُعد حركت آدمى و گسترش آن در سطوح كارگاه هستى كه مشغولِ نواختنِ آهنگِ كلّىِ عالمِ وجود است.

3. بهترين و ارزنده ترين حيات آن است كه كار و كوشش در آن موجب به ثمر رسيدن شخصيّت انسانى شود.

4. جامعه اى كه در بلاى مرگ زاى فقر، روزگار مى گذرانَد، متشكّل از انسان ها نيست، بلكه از تابوت هاى متحرّك شكل گرفته است.

5. در هيچ دوره اى از تاريخ بشرى، نمى توانيد منظره اى زيباتر از چشمان يك انسان پيدا كنيد كه فروغِ احساس وظيفه، شعله ورش مى‏سازد و نورِ الهىِ وظيفه، پرتو ابدى بر او مى بخشد.

6. قوانينِ جارىِ اجتماعى، اصلى را برتر از عدالت خواهىِ فردى و اجتماعى نمى شمارد.

7. عشق به عدالت در كسانى به وجود مى آيد كه عشق به حيات واقعى در آنان شكوفا گردد.

8. تماشاى مختل شدن هندسه الهى، كه جان هاى آدميان عالى ترين جلوه آن مى باشد، مبارزه با عدالت الهى است.

9. براى برخوردارى از يك جامعه سالم، خاستگاهى جز عدالت جويى وجود ندارد.

10. در هر انسانى كه عشق به عدالت برافروخته شود، ميان او و عشق به خدا، گامى بيش نمانده است.