امیرالمؤمنین علی (ع)

1. جاى بسى تأسف است كه بعضى از جوامع با داشتن مبانى فكرى فراگير و عقلانى، به جهت بى توجهى به مسأله نظم، بر هيچ مبناى صحيحى زندگى نمى كنند.

2. بى ايمانى به نظم يا مسامحه در اجراى آن، يكى از نيرومندترين عوامل تضعيف شخصيّت و هويّت مردم جامعه است.

3. كسى كه انتظار دارد مى توان زندگى را بدون نظم سپرى كرد، در حقيقت منكرِ قانونِ حاكم بر هستى بوده، و هيچ چيز را شرط هيچ چيز نمى داند!

4. تا وقتى قانون و وظيفه اى فرض نشود، گمراهى و رستگارى قابل تصور نخواهد بود.

5. خيانت به تعهّد، خيانت به شخصيّت است و ايفاى آن احترام به شخصيّت.

6. اگر ايفاى تعهّدها ضرورى تلقّى نشوند، زندگى اجتماعى قطعاً مختل خواهد گشت.

7. انسان منهاى تعهّد يعنى هيچ و پوچ.

8. فرار از تعهّدها، در حقيقت فرار از خويشتن است.

9. ذاكر دايمى كسى است كه آشنايى نزديكى با هستى آفرين پيدا كرده است.

10. هيچ عملى بدون عكس العمل در صحنه هستى به وجود نمى آيد خواه خوب و خواه زشت.

منبع : تبیان

1.  براى به ثمر رساندن شخصيّت آدمى، هيچ راهى جز كوشش و تكاپو وجود ندارد.

2. كار عبارت است از:

باز شدن بُعد حركت آدمى و گسترش آن در سطوح كارگاه هستى كه مشغولِ نواختنِ آهنگِ كلّىِ عالمِ وجود است.

3. بهترين و ارزنده ترين حيات آن است كه كار و كوشش در آن موجب به ثمر رسيدن شخصيّت انسانى شود.

4. جامعه اى كه در بلاى مرگ زاى فقر، روزگار مى گذرانَد، متشكّل از انسان ها نيست، بلكه از تابوت هاى متحرّك شكل گرفته است.

5. در هيچ دوره اى از تاريخ بشرى، نمى توانيد منظره اى زيباتر از چشمان يك انسان پيدا كنيد كه فروغِ احساس وظيفه، شعله ورش مى‏سازد و نورِ الهىِ وظيفه، پرتو ابدى بر او مى بخشد.

6. قوانينِ جارىِ اجتماعى، اصلى را برتر از عدالت خواهىِ فردى و اجتماعى نمى شمارد.

7. عشق به عدالت در كسانى به وجود مى آيد كه عشق به حيات واقعى در آنان شكوفا گردد.

8. تماشاى مختل شدن هندسه الهى، كه جان هاى آدميان عالى ترين جلوه آن مى باشد، مبارزه با عدالت الهى است.

9. براى برخوردارى از يك جامعه سالم، خاستگاهى جز عدالت جويى وجود ندارد.

10. در هر انسانى كه عشق به عدالت برافروخته شود، ميان او و عشق به خدا، گامى بيش نمانده است.

بسم الله الرحمن الرحیم

1. اخلاص در انديشه و گفتار و عمل، عاملِ لايروبى چشمه سارهاى درونى است.

2. تنها نيايش است كه مى تواند غربتِِ مرگبارِ ما را به انس با جهان هستى مبدّل نمايد.

3. بخنديم، اما سرمايه خنده ما گريه ديگران نباشد.

4. بياييد اوراقِ كتابِ هستىِ خود را از عكس و امضاى ديگران پر نكنيم.

5. گاهى براى نابود ساختن تلخى هاى صفات زشت، شيرين ترين داروها تلخ ترين اندرزهاست.

6. كردارِ عينى و عملىِ مربّيان بشرى در تعليم و تربيت، اساسى تر و مؤثرتر از گفتار آنان است.

7. حيات بدون فعّاليّت هاى هدف گيرى شده، ماهيّت خود را از دست مى دهد.

8. اساسى ترين مختصّ زندگى عرفانى، كار و تلاش پيگير در دنياست؛ دنيايى كه ميدانى براى مسابقه در خيرات است.

9. همواره با ناتوانى مبارزه كنيد، زيرا ناتوانى زنجيرى است كه شما را از تحرّك باز مى دارد.

10. عمل صحيح و هدفدار، عامل افزايش معرفت است.

بسم الله الرحمن الرحیم

1. حركتِ كشتىِ نجاتِ آدميان احتياجى به دريا ندارد اين كشتى از قطره اشك مقدّسى مى گذرد كه براى حسين(عليه السلام) ريخته مى شود.

2. شهادت امام حسين(عليه السلام) با عظمت ترين شهادتى است كه در تاريخ بشر بروز كرده، زيرا او با شناخت همه ابعاد و امتيازات زندگى و توانايى بر برخوردارى از آنها دست از زندگى شسته است.

3. على (عليه السلام) انسان را محصولِ بازىِ طبيعتِ ناخودآگاه نمى داند، بلكه انسان را يك محصول جدّى از يك كارگاه جدّى مى داند كه با مشيّت بسيار والاى هستى آفرين، شروع به كار كرده است.

4. دنيا بدون محبّت، زندانى تاريك است.

5. دين بدون برخوردارى از رويكردى علمى، فاقد ارزش مى نمايد و علمِ بدون دين، ساخته اى ميان تهى است.

6. معناى توبه عبارت است از: بازگشت به خويشتن براى نوسازيِ خود.

7. از نظر روانى، لقمه هاى نامشروع باعث تاريكىِ درون شده و لقمه هاى مشروع، كارگاه روح را فروزان مى سازد.

8. يك خنده بى موقع، و يك ضربه روانى براى انتقام جويى بى مورد، حقوقِ بى نهايتِ جان‏هاى آدميان را پايمال مى سازد.

9. اخلاق يعنى شكوفايى حقيقت در درون آدمى.

10. جامعه براى خود داراى شخصيّتى است كه انديشمندان به منزله عقل و اخلاقيّون به منزله وجدان آن مى باشند.